Afgelopen zaterdag las ik een uitgebreid artikel in de Volkskrant over een aantal vrouwen dat zich heeft verenigd en zich inzet tegen de beperkende Coronamaatregelen. Zij noemen zich Vrouwen voor Vrijheid. Als je het artikel leest merk je al snel dat het om een groepje elitaire, hoogopgeleide witte, middelclass vrouwen gaat. Een soort ‘Gooische vrouwen’ club; wat mij betreft noem je ze de ‘Verwende Vrouwen Voor Vrijheid’.
Op zich vind ik het een prima initiatief: meer aandacht vragen voor de effecten van maatregelen tegen Corona op het algemeen welbevinden, voor het geestelijke welzijn en op kwetsbare groepen zoals kinderen en ouderen. Maar deze dames strijden voor deze groepen en niet met. De vereniging uit zich met de nadruk op eigen lichaam en vanuit spiritualiteit. Het zijn vooral vrouwen die met zichzelf kunnen bezig zijn, hun eigen geluk en zelfontplooiing. Dat is voor grote groepen niet weggelegd. Die hebben al hun energie nodig om hun hoofd boven water te houden. Er zijn niet voor niets 1 op de 12 kinderen en jongeren in Nederland die opgroeien in gezinnen die financieel de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen. Dat zijn gemiddeld twee kinderen per schoolklas. Vaak kunnen zij niet meedoen aan sport, dansles of schoolactiviteiten omdat er thuis weinig geld is.
Ook ik ervaar dat het beleid eenzijdig is, met vooral aandacht voor de medische kant. Vanuit de angst dat men zonder deze maatregelen volle ziekenhuizen en ic-afdelingen krijgt, mensen niet meer geholpen worden en er te kort blijkt aan materialen en personeel. Ook ik zou het goed en belangrijk vinden dat het coronabeleid meer rekening houdt met de mensen die in de problemen komen. De druk die er is bij grote groepen om het hoofd boven water te houden door financiële problemen en baanverlies. Aandacht ook voor het geestelijk welzijn. Mensen die negatief worden, last krijgen van depressie en eenzaamheid. Deze gevolgen van de crisis zie je echter niet zo duidelijk als de medische en kunnen daarom worden genegeerd. Terwijl je op een briefje kunt schrijven dat dit gevolgen heeft en ook in de kosten zal lopen.
Terug naar de vijftigere jaren is het mijns inziens ook, in hetzelfde artikel van de Volkskrant. Een aantal dames die ‘Stichting Moederhart’ opricht om kinderen te beschermen. ‘Een moederhart heeft daar de intuïtie voor’, staat er in het artikel. Alsof mannen geen intuïtie hebben, niet kunnen zorgen en voelen. Mijn haren gaan rechtovereind staan als ik dat lees.
Op de foto bij het artikel staan vier blakend gezonde witte vrouwen hoogopgeleid. Ze stralen uit: we hebben alles, maar we vervelen ons, laten we ook maar een beetje actief zijn, een beetje maatschappelijk betrokkenheid tonen. We organiseren wat manifestaties, drukken wat flyers en delen die uit. Waarschijnlijk bedacht onder het drinken van een glas dure witte wijn met gezonde en biologisch verantwoorde hapjes. Ik zou de naam van deze groep ‘Vrouwen Voor Vrijheid’ aangepast willen zien in ‘Verwende Vrouwen Voor Vrijheid’ zodat het duidelijker is wie zij vertegenwoordigen. Want ik behoor daar zeker niet bij.
Reactie plaatsen
Reacties