Ik heb niet eerder geschreven over het verlies van mijn baan. Dat is inmiddels bijna vijf jaar geleden en iets waar ik niet goed over durf te schrijven. Het voelt voor mij nog steeds als een nederlaag. Alsof ik gefaald heb, alsof ik het niet goed heb gedaan. Ik had voordat dit gebeurde nooit van mijn leven gedacht dat dit mij zou overkomen. Ik had zelfs voor mijn rechtsbijstandverzekering werk en inkomen niet verzekerd. Dat zegt wel wat.
Ik werkte hard en veel. Ik was goed in mijn werk. Ik ben heel creatief, heb veel ervaring en ben snel van begrip, praktisch en resultaat gericht. Ik zag dit ook terug in de positieve beoordelingen die ik kreeg, elk jaar goed en altijd hoger dan gemiddeld.
Wel ging ik sukkelen. Ik raakte overwerkt, kreeg last van een gegeneraliseerde angststoornis, die voor die tijd latent aanwezig was en door de druk van het werk naar de oppervlakte kwam. Ik was hier op het werk open over. Lichtte mijn directe collega’s in en gaf ze informatie over deze stoornis en vertrouwde hen. Het was een turbulente tijd. Ik werd onverwacht geopereerd en in het ziekenhuis opgenomen vanwege een geperforeerde blindedarm. Mijn moeder overleed en er waren daaraan verwante familieperikelen. Het lukte mij in die tijd niet, om voor alle uren van mijn dienstverband volledig te herstellen. Ik bleef een deel in de ziektewet. Maar zo goed en zo kwaad als ik kon, deed ik mijn werk en ik had er plezier in.
Op een gegeven moment, als een donderslag bij een heldere hemel, kreeg ik tijdens een afspraak met mijn collega en leidinggevende te horen dat ik niet functioneerde, dat ik het werk verstoorde, dat ik niet meer in mijn eigen werk en ook niet in de organisatie mocht integreren. Ik kan mij hier nog steeds niet goed over uiten. Mij bekruipt dan nog steeds de onmacht, gevoelens van verdriet en schaamte.
Vooral verdriet, het schrijnt, nog steeds. Het voelt zo onterecht. Later bij Talentplus, een stichting voor hoogopgeleide werkzoekenden, kon ik gevoelens hierover delen. Er was erkenning en herkenning. Ik leerde om het verlies van mijn baan om te bouwen tot een positief verhaal voor sollicitatiegesprekken. Bij Talentplus heet dat het pr-verhaal. Je vertelt niet over je verdriet, frustratie en boosheid. Je draait het om, zonder onwaarheden, tot de geweldige ervaringen en mogelijkheden die hebt opgedaan in je vorige baan. Dat je je blik wilde verruimen door verder te kijken en dat de reorganisatie dat mogelijk maakte. Het geeft een sterkere basis in een sollicitatiegesprek.
Nu, na bijna vijf jaar, ben ik nog steeds niet over het baanverlies heen, maar het is veel minder heftig. Ik verveel mij geen seconde. Ik ben creatief, werk als mozaïekkunstenaar en geef creatieve workshops. Heerlijk om te doen. Mensen verder brengen dan dat zij denken dat ze kunnen. Hen laten ervaren hoe fijn creativiteit is. Daar word ik erg gelukkig van. Zo heeft elk nadeel een voordeel, zou Johan Cruijff zeggen. Ik kan er natuurlijk absoluut niet van leven …, maar ik red mij wel. Er is weer licht in mijn leven en licht aan de horizon. Gelukkig!!
Reactie plaatsen
Reacties
Dit is voor mij zo ontzettend herkenbaar. 4 jaar geleden kreeg ik mijn ontslag. Ik was 35 jaar in dienst van de bibliotheek. Elk jaar had ik een positief functioneringsgesprek. Op zeker moment kondigde de directie een reorganisatie aan. Iedereen mocht solliciteren op de eigen functie en je raad het al ik werd niet aangenomen. Daar stond ik met mijn 58 haar en alleen ervaring in het bibliotheekwezen. Tot op heden heb ik nog geen nieuwe baan gevonden. Ik blijf hoop houden.
Ik wens jou alle geluk toe en vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die verdrietig is over het verlies van een baan.