Een jaar Senna

Senna is erg toegankelijk en past zich al snel aan. Ze kwispelt veel. Vooral het uiteinde van het staartje gaat veelvuldig op en neer. Kwispelen is niet alleen dat ze het fijn heeft, het is ook het afvoeren van spanning. Ze is onderdanig en je merkt als je goed kijkt, dat ze vaak heel afwachtend is. Ze kijkt liever eerst de kat uit de boom en is bang voor onverwachte gebeurtenissen. Als je je been strekt is ze weg. Als je de bezem pakt ook. Ze is op haar hoede voor andere mensen en honden. Een eigenaardigheid is dat ze heel snel poept. Zo gauw dat je het meestal niet ziet. Ze draait zich om en eet het dan direct weer op. Niets achterlaten. Zo moest ze waarschijnlijk haar eigen plekje in de beperkte ruimte die ze had schoonhouden, vermoed ik.

Er gaat meer om in dit kwetsbare hondje om dan dat je op het eerste gezicht denkt. We merken dit vooral nadat ze geholpen is. Drie maanden nadat Senna loops is geweest, is ze in November ingepland voor sterilisatie. Ze hoeft echt geen pups meer te krijgen en met de kans op een baarmoederontsteking is het beter om haar te laten steriliseren. We brengen haar samen ’s ochtends naar de dierenarts en blijven bij haar tot ze onder zeil gaat. Die middag kunnen we haar weer ophalen en gaat ze mee naar huis.

En dan begint Senna in huis te plassen. Op het Perzisch tapijt. Steeds opnieuw ’s. Vooral ’s avonds als het donker is. Dat ze dit doet, valt ook samen met het knallen van vuurwerk in de  decembermaand. Dat maakt het niet makkelijker. We proberen van alles. Goed schoonmaken, dekentje uit haar mand op de plasplek leggen, het helpt niet, Senna gaat op het andere kleed plassen. We weten dat straffen niet helpt en zijn dat sowieso niet van plan. Geen boze woorden tegen een weerloos en kwetsbaar hondje! Perzische tapijt weggehaald. Want de geur blijft, hoe goed je ook schoon maakt.

Op een gegeven moment, het was inmiddels januari, zijn we de honden om de drie uur gaan uitlaten. We prijzen Senna volop als ze buiten plast. Het helpt, ze plast niet meer in huis. Ik denk dat het steriliseren voor haar traumatisch is geweest. Ze moest weer van huis, van haar veilige plek naar een onveilige plek, alleen met de dierenarts en andere vreemde mensen. Vreemde geuren en ze wist niet wat haar overkwam en waar ze aan toe was. Pijn in haar buik als je weer naar huis gaat. Dat is voor haar waarschijnlijk schokkend geweest en ik vermoed dat het plassen in huis daar een reactie op was. Die ‘plas’ tijd valt echter ook voor ons niet mee. Het heeft uiteindelijk een week of acht geduurd. We zitten ’s avonds gespannen op Senna te letten en krijgen daar op onze beurt stress van. Hoe dan ook, het is gelukt om haar gedrag om te buigen. Veel buiten lopen, extra lief zijn voor haar, veel prijzen met alles wat ze goed doet en negeren wat verkeerd gaat. Ik kan me ook voorstellen hoe zoiets fout kan gaan, door de irritatie die ontstaat en de spanningen. Dat was bij ons ook zo. Dat hebben geuit op elkaar en niet op Senna. Niet goed voor onze relatie, maar ook dat hebben we overleefd.

En als je nu kijkt naar Senna. Ze is goed aangekomen. Is van een hertje een Berner geworden. Ze heeft spieren ontwikkeld, is stevig geworden en heeft een prachtige vacht gekregen, een mooi dikke staart in plaats van een spriet en ze is blij! Ze kruipt regelmatig naast mij op de bank. Ze ligt op haar rug te schuren en begint af en toe een beetje te spelen. Heel voorzichtig. Waarschijnlijk zijn we wel weer een tijd verder voordat ze echt voluit kan gaan spelen. Maar een beginnetje is er. Die lieve Senna, ze heeft dit zo ontzettend verdiend. En wat een bofferds zijn wij dat we haar dit leven kunnen geven. Het is niet altijd eenvoudig en we zitten wel eens met de handen in het haar. Maar als je dan Senna ziet rennen, liggen, slapen en genieten dan is het dit allemaal dubbel en dwars waard!!