Ja dat kan en het gaat zelfs erg goed! Drie Bernersennen dames, waarvan twee met een afschuwelijk verleden, gaan in de camper mee op vakantie. Onderweg ontmoeten we veel mensen die ons aanspreken. De ene keer vertellen we uitgebreider over de achtergrond van onze hondjes dan de andere keer. Dat is een beetje afhankelijk van de taal en de interesse. Sommige mensen zijn zichtbaar onder de indruk. Wat mooi! Wat bijzonder! Wat een leuke honden. Dat wordt gezegd in het Spaans, Frans, Portugees of Engels. We vertellen regelmatig dat het ‘secondhand dogs’ zijn of ‘rescue dogs’. Soms worden we verkeerd begrepen en denkt men dat de honden ons gered hebben. We moeten dan hartelijk lachen. Aan de andere kant denk ik ook, misschien is dat ook wel een beetje zo! Ze hebben ons in ieder geval geleerd wat dankbaarheid is, dankbaar voor wat zij toevoegen aan ons leven. Dat niks vanzelfsprekend is, hoe dapper je kunt zijn als je vanuit je diepe angst toch toenadering zoekt. Veel respect heb ik voor onze dames.
Met de jongste, Joy, is niks mis. Zij is afgestaan omdat de vorige eigenaar vond dat ze te veel blafte. Ze is ongecompliceerd, grappig en doet haar naam eer aan. Een en al Joy. Nova is een ander verhaal, zij is ernstig getraumatiseerd en ‘bevriest’ als een situatie bedreigend is voor haar. Ze heeft acht jaar in de fok gezeten, in een schuur gewoond en alleen maar puppies gekregen. Ze is niet gesocialiseerd en erg bang. We hebben haar het ‘camperen’ moeten leren. De eerste keer op stap was dat met onze Sara, een zeer relaxte Bernerdame met een absoluut natuurlijk leiderschap. Zij was een grote hulp. Inmiddels is Sara op de respectabele leeftijd van 11 jaar en 7 maanden vorig jaar ingeslapen. Nova kwam de eerste reis niet uit zichzelf uit de camper. Met zijn tweeën, de één duwen, de ander voorzichtig trekken, lukte het wel. Ze moest per slot van rekening uitgelaten worden. De rest van de tijd zat ze binnen onder de tafel. Gelukkig hebben we een buscamper met een schuifdeur, die altijd wijd open staat, zodat Nova er toch bij is, al zit ze onder de tafel. Die eerste keer gingen we naar Duisland. We zijn niet verder gereisd en bleven op dezelfde plek. Een week lang liepen we elke dag, meerdere keren, hetzelfde rondje. Nova wist precies waar ze af moest slaan, wat ze kon verwachten en wende ze aan de camper. Voor ons was het een goede les in geduld, rust en regelmaat.
Tijdens de reizen daarna, kwam Nova al gemakkelijker uit de camper als wij haar wilden uitlaten. Maar het ging toch ook nog wel eens fout. Op een keer op een camping sprong ze spontaan de camper uit. Daar waren we niet op bedacht. Ze liep een stukje, realiseerde zich dat het onbekend terrein was, raakte haar oriëntatie kwijt en sprong in de eerste de beste opening die ze zag. Dat was door de deur in een caravan van een Duitse vrouw, die bang was voor honden. Het hielp dat we uitlegden wat voor hond Nova is, dat ze zelf erg bang is en dat ze op dat moment de weg kwijt was. Gelukkig had de vrouw begrip en konden we vervolgens Nova weer voorzichtig de caravan uitpraten.
Tijdens de reizen daarna, kwam Nova al gemakkelijker uit de camper als wij haar wilden uitlaten. Maar het ging toch ook nog wel eens fout. Op een keer op een camping sprong ze spontaan de camper uit. Daar waren we niet op bedacht. Ze liep een stukje, realiseerde zich dat het onbekend terrein was, raakte haar oriëntatie kwijt en sprong in de eerste de beste opening die ze zag. Dat was door de deur in een caravan van een Duitse vrouw, die bang was voor honden. Het hielp dat we uitlegden wat voor hond Nova is, dat ze zelf erg bang is en dat ze op dat moment de weg kwijt was. Gelukkig had de vrouw begrip en konden we vervolgens Nova weer voorzichtig de caravan uitpraten.
Senna reageert heel anders dan Nova. Na twee jaar in een verschrikkelijke fok en daarna nog twee jaar in een klein hokje in een kennel, lijkt Senna in eerste instantie redelijk probleemloos. Ze is heel toegankelijk. Maar dat ze veel heeft meegemaakt, blijkt uit een kale plek in haar nek, een groot litteken. Ze zou een platte luchtpijp hebben, omdat haar ademhaling raspt en ze hijgt en knort. Maar toen ze bij ons kwam verdwenen die klachten al snel. Het blijkt bij Senna stress te zijn die deze klachten veroorzaken. Alleen als ze opgewonden is, gebeurt het nu nog wel eens. Door het vele kwispelen lijkt ze vrolijk, maar als je goed kijkt, zie je ook dat het spanning die ze op die manier weg laat vloeien. Deze reis in de camper waren er op een gegeven moment veel vliegen en muggen. Wij er met een vliegenmepper achteraan. Weg was Senna, ze kroop achter de stoel onder het stuur. Zo bang dat ze klappen kreeg. Zo ontzettend sneu! We hebben maar leren leven met de vliegende insecten. Zo af en toe drukten we er nog wel eens eentje dood, voorzichtig met een papieren zakdoekje.
Zo leer je steeds bij en ervaar je wat je wel of beter niet kunt doen. Maar Nova en Senna leren ook! Al die mensen die ze aanraken en aaien en die toch niks naars doen. De toon van de mensen vaak vol liefde. Dit lijkt hun toch vertrouwen te geven. Steeds weer een andere omgeving om in te wandelen. Spannend, eng, maar ook veel te ruiken en dat doen Joy en de beide traumameisjes volop. Ik ben regelmatig ontroerd door beide dappere dodo’s!! Ze doen het toch maar. In de buscamper, die gemiddeld kleiner is dan de gewone campers, passen deze drie prima. Nova heeft nog steeds haar vaste plek onder de tafel. Senna heeft het voormalige bankje als plek (schotje er tegenaan zodat ze niet onder de tafel valt) en Joy heeft het hele gangpad ter beschikking. We hebben deze camper speciaal gekocht omdat hij een brede instap heeft en daar één van de dames kan liggen als we reizen of ’s nachts ergens zijn.
Senna ontwikkelt zich goed. Ze wordt groot, gevuld en heeft spiermassa gekregen. De onderdanigheid van Senna wordt minder. Ze houdt haar hoofd meer omhoog, toont initiatief, doet Joy na en gaat af en toe zelfs de concurrentie aan! Ze is af en toe zelfs stout!!! Heerlijk is dat! Zij en Nova worden steeds een beetje meer de eigenwijze Bernerhond die ze diep in hun hart toch zijn! Dat willen we ook graag.
Ja, ik denk dat het de drie Bernersennen dames alle drie goed doet om samen met ons op reis te zijn. Te ondervinden dat alles elke dag weer goed komt. Dat we met zijn allen in een grote ‘bench’ zitten. Gezellig en toch vertrouwd. Eenmaal thuis, na zes weken samen in een kleine ruimte, pakken we gelijk onze spullen uit de camper. Terwijl we dat doen, blijven ze alle drie op hun plekje liggen. Geen stap naar buiten. Als we na ruim twee uur klaar zijn, roepen we ze om mee naar binnen gaan. Geen sjoege. Uiteindelijk moet ik Nova aanlijnen om haar voorzichtig uit de camper te halen. Dan ook komen Joy en Senna uiteindelijk mee. Jammer dat er een einde is gekomen aan deze mooie reis met zijn vijven. Fijn om toch ook weer lekker thuis te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat super leuk. En wat passen dieren zich snel aan hè . Zodra ze door hebben dat het veilig is. Heel veel succes. Ontzettend leuk. Gr
Dank je wel Jopie van den Burg voor je reactie. Ze passen zich inderdaad goed aan. Maar wat zit een trauma diep!