Joy is één van onze allerliefste Bernermeisjes en ze wordt binnenkort al weer 5 jaar. Ze is geboren op 24 september 2018 in Leeuwarden. Ze komt bij ons op 25 oktober 2019 en ze is dan ruim een jaar. Wij hebben Sara, zij is op dat moment bijna 11 jaar. Sara is onze eerste hond en met haar hebben we een nestje. Ze krijgt zeven pups, drie meisjes en vier jongetjes. Helaas overlijdt de dochter die we houden, Silke, maar zes en half. Omdat Sara zo alleen is, komt Nova, een zwaar getraumatiseerd ex-fokteefje dat gaandeweg ontdooit en steeds aanhankelijker wordt. Ze moet nog socialiseren want ze heeft 7 en half jaar in een kleine ruimte in een schuur doorgebracht. Nova is ruim 8 als Joy in ons leven komt.

Vandaag is Senna drie jaar bij ons. Ze is via bemiddeling van Charlotte Angels bij ons gekomen. Er stond een foto van een aandoenlijk Bernermeisje van ruim vier jaar op Facebook. Na contact met Anja bleek het te gaan om een meisje dat al twee jaar in een kleine ruimte in een kennel leefde en daarvoor in de meest verschrikkelijke fok had gezeten, die je maar kon bedenken. Ze heeft een platte luchtpijp volgens de kenneleigenaar. Anja weet niet wat dat inhoudt en onze dierenarts ook niet. Achteraf blijkt ze ook geen platte luchtpijp te hebben, maar hijgde en knorde ze luid van de stress. Ze doet dat nu nog wel eens een enkele keer, maar dat is meestal van vreugde, als we ergens heen gaan.

11 januari 2023 komt pup Nora, acht weken oud, bij ons wonen. We kennen haar al wel wat langer. Haar moeder Bernersennen Jillz, van Karina en Natasja, komt regelmatig bij ons logeren. Ook de week nadat ze bevrucht is. Nora is dus al als klein celletje bij ons in huis. Met Karina heb ik afgesproken dat, als er teefjes worden geboren, ik er graag ééntje wil. De laatste jaren hebben we herplaatsers gehad en de tijd dat we een pup in huis hadden is al meer dan 10 jaar geleden. Ik nader de 65 en wil heel graag nog één keertje een pupje in mijn leven. En zo komt Nora bij ons in huis, bij Anton en mij en onze twee Bernersennen herplaatsdames Senna van 7 en Joy van 4 jaar. Ze is ontzettend leuk, vertederend en gewenst. Soms denken wij ‘waar zijn we aan begonnen’.

Het is een heel bijzonder meisje, ons Bernersennen hondje Nova. Ik zou haar voor geen goud willen missen. Als je van zo ver gekomen bent zoals dit meisje is, en als je dan kijkt waar ze nu is, dan kun je alleen maar dankbaar voelen. Dankbaar dat wij dit samen met haar en onze twee andere Bernermeiden hebben kunnen en mogen doen.

Na 30 jaar sta ik weer voor de klas en geef ik sinds december Beeldende Vorming aan een aantal eerste en tweede klassen in het voortgezet onderwijs. Het duurde wel even voordat ik de ‘kneepjes’ van het docentenvak weer paraat had. In het begin werd ik voortdurend verrast door wat de leerlingen voor mij in petto hadden. Maar gaandeweg komt mijn ervaring, opgedaan in 10 jaar lesgeven aan Lhno/Ihno en Lts/Its, weer terug.

Afgelopen woensdag ging ik naar het ziekenhuis voor een operatie aan mijn voet. Ooit is één van mijn middenvoetsbeentjes gebroken. Daar heb ik toen niets van gemerkt. Maar daardoor is er botgroei ontstaan en is het vergroeide botje in aanraking gekomen met een ander botje in mijn voet en dat doet pijn!

Ja dat kan en het gaat zelfs erg goed! Drie Bernersennen dames, waarvan twee met een afschuwelijk verleden, gaan in de camper mee op vakantie. Onderweg ontmoeten we veel mensen die ons aanspreken. De ene keer vertellen we uitgebreider over de achtergrond van onze hondjes dan de andere keer. Dat is een beetje afhankelijk van de taal en de interesse. Sommige mensen zijn zichtbaar onder de indruk. Wat mooi! Wat bijzonder! Wat een leuke honden. Dat wordt gezegd in het Spaans, Frans, Portugees of Engels. We vertellen regelmatig dat het ‘secondhand dogs’ zijn of ‘rescue dogs’. Soms worden we verkeerd begrepen en denkt men dat de honden ons gered hebben. We moeten dan hartelijk lachen. Aan de andere kant denk ik ook, misschien is dat ook wel een beetje zo! Ze hebben ons in ieder geval geleerd wat dankbaarheid is, dankbaar voor wat zij toevoegen aan ons leven. Dat niks vanzelfsprekend is, hoe dapper je kunt zijn als je vanuit je diepe angst toch toenadering zoekt. Veel respect heb ik voor onze dames.

Ik heb vandaag een mozaïekwerk gevoegd en ingelijst, dat ik al jaren geleden gemozaïekt heb, en nooit heb afgemaakt. Ik kon het gewoonweg niet zien en had het bijna weggegooid. Ik vond het te pijnlijk. Uiteindelijk heeft het vijf jaar met de gemozaïekte kant tegen de muur gestaan.  

Ruim twintig brugklassers van de afdeling havo/vwo van de RSG NOV te Epe kozen voor de kunstklas. De andere mogelijkheden waren sport en techniek. Op de vraag waarom kunst, antwoorde een van de leerlingen: ‘Vooral omdat je dan zo lekker bezig kunt zijn met creatieve dingen.’

Je kunt er soms maar last van hebben. Dat je van alles zelf wilt kunnen maken. Worst maken, kaas maken, levensmiddelen roken, jam maken, inmaken van groenten en likeur maken. Zijn we onderweg op vakantie dan vinden we, al naar gelang welk seizoen het is, bosbessen, frambozen, bramen, wilde pruimen en wat zoal niet meer. We kunnen deze niet zomaar aan de boom of struik laten hangen, dus er wordt geplukt. Er is altijd een weegschaal mee, gelei suiker en potjes. Zo hebben we ons eigen speciale souvenir. In het voorjaar is de vlierbloesem favoriet, daar maken we limonadesiroop van en in de herfst plukken we de vlierbessen voor supergezond sap.

Vandaag was ik op stap met een oudere vrouw met dementie. Er zijn meerdere vormen van dementie, zoals bijvoorbeeld alzheimer en vasculaire dementie. Dementie komt bij mensen op verschillende manieren tot uiting. Meestal vinden er karakterveranderingen plaats. Iemand wordt bijvoorbeeld gevoeliger, ondeugender of juist bozer of angstiger. Ook zijn er problemen met het geheugen, het plaats en tijdbesef verandert en lichamelijk gaat iemand met dementie vaak erg achteruit.

Het is 6 juli een jaar geleden….. Onze dierbare Sara was in juni overleden. Een groot gemis. Een Bernersennen dame met karakter. We konden er vrede mee hebben. Ze had een mooi en lang leven gehad, was 11 jaar en 7 maanden. Nova van 9 en Joy van 2 bleven achter. ‘Geen drie honden meer,’ zeiden we tegen elkaar. Anton nog wat stelliger dan ik.