We zijn op reis. Met Senna (8 jaar), Joy (5 jaar) en Nora (net 1 jaar geworden) trekken we in oktober en november door Spanje. Vervolgens arriveren we in Albufeira, Portugal, op de camping waar we een maand op een vaste plek staan. Het is heerlijk relaxed. We installeren ons. Dat wil zeggen, we huren een auto en de camper kan op zijn plekje blijven staan. Kleedje buiten, luifel uit en een omheining van schapengaas voor het drietal. Net als vorig jaar gaat dat prima, alleen moeten we Nora extra aanlijnen. Ze verrast ons namelijk een paar keer door in een mum van tijd onder de camper door te kruipen en weg is ze. Wat dat betreft is een jonge hond best wel weer wennen. We wandelen veel, zowel op de camping als erbuiten. Regelmatig trekken we er op uit met de huurauto en lopen kilometers in de natuur.
Het zijn geen schone landen, Spanje en Portugal. Er is veel zwerfvuil en alle drie de honden pakken regelmatig rotzooi om op te eten. Opletten geblazen dus. Op de camping gooien mensen na de barbecue botten in het gras. Elke keer moeten we weer een botje uit de bek van één van de honden vissen. Ze weten ze feilloos te vinden. Ook buiten de camping dreigt gevaar door dat wat daar slingert. Dat hebben we geweten. Regelmatig zijn vooral Joy en Nora aan de diarree. We hebben van de dierenarts in Nederland pilletjes tegen de diarree meegenomen. Deze kalmeren onder meer de maag. Bij Joy helpt het, bij Nora niet. In de laatste week van ons verblijf in Portugal heeft Nora blijkbaar iets gegeten dat echt niet goed was voor haar. Zij krijgt erge diarree. Op een gegeven moment is het zo heftig, dat het eruit spuit. We proberen het nog een keer met rijst en kipfilet, maar het arme hondje wil niets meer eten, wil niet meer onder de tafel vandaan komen, wil niet meer lopen.
Op zaterdag hebben we de huurauto ingeleverd omdat we de maandag erna gaan vertrekken. Maar op zondagochtend is Nora zo ziek dat we onze buurman Frans op de camping (Nora heet ook Fransiska, ze is naar deze buurman vernoemd omdat ze vorig jaar op zijn verjaardag 16 november is geboren) vragen om ons naar de dierenkliniek te brengen. Nora is lusteloos, uitgedroogd en 4,5 kilo afgevallen. De dierenarts doet bloedonderzoek en ze blijkt ergens een grote ontsteking te hebben. Vervolgens maakt de dierenarts twee scans. Daarop is te zien dat haar maag opgezet is en dat ze veel gas in haar buik heeft. Ze moet aan het infuus. De dierenarts is er helemaal niet gerust op en verwijst ons door naar het Hospital in Portimâo omdat ze daar 24 uur in de gaten gehouden kan worden. Als we daar aankomen, moet Nora blijven. Ze krijgt infuus en medicatie. Ze denken aan een obstakel, ook al is het niet direct te zien op de scans. Arm, arm hondje. Ze onderzoeken Parvo, Corona en de werking van de pancreas. Gelukkig allemaal negatief. Uit de echo blijkt dat ze voedsel in haar maag heeft, terwijl ze al even niet heeft gegeten. Daardoor ontstaat het idee dat dat de boosdoener is. Dat er iets in haar maag zit, dat niet verder wil en de ontsteking veroorzaakt.
Het gaat de volgende dag nog niet beter met Nora. Haar temperatuur is nog steeds te hoog. De ontstekingswaarden ook. Glucosegehalte is te laag. De dierenarts vraagt toestemming om een bloedonderzoek te doen in verband met parasieten. Dat vinden we zeker oké. Helaas moet Nora nog even blijven. Het is zo verdrietig. Hondjes thuis in de camper, Joy en Senna, zijn ook van slag. Maar het is niet anders. We hopen zo dat ze weer opknapt en beter wordt. Die middag is van 16.00 tot 18.00 bezoekuur. Dan kunnen we haar gelukkig even zien.
We gaan op bezoek bij Nora. Als we aankomen brengen ze Nora naar ons toe en we mogen samen met haar een rondje wandelen. Gelukkig praten ze in de dierenkliniek allemaal goed Engels. Nora is heel timide. Maar ze is wel erg blij om ons te zien. Voorzichtig kwispelen en tegen ons aanstaan. Na het rondje wandelen, wachten we op de dierenarts. Een super lieve jonge vrouw. Ze is zoals ze zegt ‘voorzichtig positief’. De medicatie slaat aan, de koorts is gezakt en de ontstekingswaarden zijn minder hoog. Ze geven haar eten met een spuit. Die ochtend heeft ze een beetje gegeten, die middag al wat meer en met wat meer smaak. De uitslag van het bloed is nog niet binnen. Alles lijkt nu in ieder geval te behandelen. Ze moet nog blijven want de diarree is nog niet onder controle. Maar ze is echt in hele goede handen. Dat voelen we. We zijn op dat moment ook voor het eerst iets geruster. Haar weer achterlaten na het bezoekuur is wel een dingetje. Maar we weten ook dat ze daar echt beter af is. De volgende dag horen we dat Nora het er ook helemaal niet mee eens was dat ze niet met ons mee mocht. Ze blafte de boel bij elkaar en wist keer op keer de deur van haar hokje open te maken en weg te lopen. Uiteindelijk moesten ze de deur dicht plakken om te voorkomen dat ze ontsnapte.
We gaan die maandag natuurlijk niet op reis en besluiten sowieso nog een week op de camping te blijven. Als Nora naar huis komt kan ze dan weer wat op krachten komen. Gelukkig zitten we hier goed. De mensen op de camping leven allemaal ontzettend mee. Keer op keer vragen ze hoe het met Nora gaat. Onze andere twee, Joy en Senna, voelen zich hier thuis en we hebben douche, wc en alles wat we nodig hebben. Een gelukje is dat we nog hier waren en niet op reis, voor ons allemaal een vertrouwd plekje. Anton denkt dat de oorzaak dat Nora zo ziek is waarschijnlijk komt doordat gestold frituurvet te pakken heeft gekregen, afkomstig uit een overgelopen riool, dat waarschijnlijk verzeept is in de maag. Dat vet is daar blijven plakken en kon niet meer verder door het spijsverteringskanaal. In de maag heeft het een ontsteking veroorzaakt.
De volgende ochtend, dinsdag, bel ik met de dierenkliniek en hoor dat het veel beter met Nora gaat. Eindelijk goed nieuws. Ze eet inmiddels weer zelf, de temperatuur is gezakt, de ontstekingswaarden zijn minder en de glucose is weer goed. Die middag als we op het bezoekuur komen, zullen we horen of ze misschien al mee naar huis kan of dat ze nog een dagje moet blijven. Als we die middag komen, mag ze mee naar huis. De oorzaak is inmiddels definitief dat ze iets verkeerds gegeten heeft, dat niet verder door het lichaam getransporteerd kon worden en is gaan ontsteken. Door het infuus met medicatie is dat voedsel afgebroken en afgevoerd. De maag is leeg. Nora is als we ’s middags komen goed te pas. We krijgen allerlei medicijnen mee, waaronder de nodige antibiotica, die we haar thuis moeten geven. Wat zijn we opgelucht en blij dat ze mee naar huis mag!!!
Op de camping moeten we bijkomen. We zijn allemaal moe. Die medicijnen zijn nog een dingetje. Nora is zo slim dat ze het als tablet herkend en uitspuugt. Uiteindelijk lukt het en worden we er steeds handiger in om ze haar te geven. Ze knapt snel op en haar streken, waaronder weglopen als we even niet kijken, zijn na een dag alweer terug. Maar we zijn blij dat het ergste achter de rug is en wat zijn we blij dat ze er nog is. Die boef!