Afgelopen 6 mei is het twee jaar geleden dat we Nova opgehaald hebben in Aschaffenburg in de buurt van Frankfurt. Daar zat ze tijdelijk in een pleeggezin bij Anja. Een trillend bang, mishandeld en zeer getraumatiseerde Bernersennen fokteefje van bijna acht jaar oud. Nova heeft inmiddels echt een diepere dimensie aan ons leven toegevoegd. Een dimensie die ik misschien niet zo goed met woorden kan vatten. Het gaat over gevoel, een diep gevoel van dankbaarheid.
Ik ben dankbaar dat wij voor haar mogen zorgen. Dat wij daar onze uiterste best voor moeten doen en omzichtig te werk moeten gaan. Dankbaar dat zij ons laat zien dat het resultaat heeft, dat ze kleine stapjes vooruit maakt en langzaam vertrouwen krijgt. Dankbaar ook om mee te mogen maken hoe zij geniet. Hoe Nova langzaam van die bevroren Berner waar je geen contact mee had, nu een Bernermeisje wordt, nog steeds op haar hoede, maar met echt Bernergedrag. Ze wordt een beetje eigenwijs en eigengereid! Het is dat ze het nog steeds niet zo goed durft, maar het zit er onder, onder die laag van angst, onder dat trauma, daaronder zit een eigenwijs Bernermeisje en dat gedrag komt steeds meer naar buiten. Wat een vreugde!
Daarbij is Nova ontzettend lief. Nog nooit heb ik zo’n lief wezen meegemaakt. Nu ze uit haar schulp kruipt, komt ze regelmatig op een dag een knuffel halen. Ze duwt tegen mijn been en geeft kopjes. Dat is intens en mooi om mee te maken. Elke avond kan ik vertederd naar haar kijken, hoe ze in de kamer ligt, lekker te slapen en ontspannen is. Voor veel honden is dat heel normaal, voor haar is dat heel bijzonder. Ze leert mij nederigheid, het is allemaal niet vanzelfsprekend. Ik moet een en ander laten omwille haar, maar ik heb er heel veel voor over om haar op nummer één te zetten. Ze verdient het.
Komende zomer in juli wordt Nova 10. Ik hoop dat ze nog veel ouder mag worden. Zodat er meer tijd is voor haar om van haar vrijheid te genieten en om nog meer vertrouwen te krijgen. Te voelen dat het oké is waar ze is en wie ze is. Naast het verloren meisje dat ze was, groeit ze uit tot een lady. Want dat zit ook in haar. Zoals ze kan zitten, liggen en naar je kan kijken. Ze is dan prachtig. Ze straalt op die momenten iets heel voornaams uit. Mooi om te zien.
Nova maakt onderdeel van de drie musketiers, de Bernerdames die bij ons wonen. Joy, twee jaar en met veel kabaal, gaat voorop als er iets te zien of horen valt waardoor je heel hard en veel kunt blaffen. Senna, vijf jaar, ook een voormalig fokteefje, volgt en blaft met Joy mee. Nova doet dat tegenwoordig ook. Zij blaft luidkeels en sluit de rij. Dit terwijl wij ons anderhalf jaar geleden afvroegen of er wel ‘geluid’ inzat. In die tijd verroerde ze geen vin, ze verstijfde als er iets anders was dan anders, kromp ineen en blaffen deed ze helemaal niet. Dat is nu wel anders. Haar staart gaat ferm omhoog en blaffen kan Nova tegenwoordig als de beste. Soms lijkt ze haast een gewone hond.
Dat ze geen gewone hond is, en dat waarschijnlijk ook nooit zal worden, merk je als ze bang is of schrikt. Ze is bang voor vreemde voorwerpen, zoals bijvoorbeeld een boodschappentas. Ze kan erg schrikken als er iets onverwacht beweegt en ze is nog erg voorzichtig met mensen die ze niet kent. Ze is op haar hoede. Harde regen op het raam verontrust haar, de wind buiten vindt ze niet fijn. Paniek wil nog wel eens toeslaan. Maar wat wil je. Zeven en een half jaar opgesloten in een schuur, in een hok met stro, eten van de grond, geen mand om in te slapen. Als maar weer puppy’s krijgen (door ingespoten te zijn met hormonen) met de stress van al die blaffende honden om je heen. Geschreeuw door de fokker, geslagen en geschopt. Niet gesocialiseerd.
Dat was Nova haar leven, 7 en een half jaar lang. Toen was ze te oud geworden en de fokker had niks meer aan haar. Een dierenorganisatie kon haar vrijkopen en via de Duitse organisatie ‘Berners in Not’ kwam ze in het pleeggezin bij Anja. Daar hebben wij Nova mogen ophalen op 6 mei 2019. Geen momentje spijt, integendeel! Nova is een verrijking!!