Het is een heel bijzonder meisje, ons Bernersennen hondje Nova. Ik zou haar voor geen goud willen missen. Als je van zo ver gekomen bent zoals dit meisje is, en als je dan kijkt waar ze nu is, dan kun je alleen maar dankbaar voelen. Dankbaar dat wij dit samen met haar en onze twee andere Bernermeiden hebben kunnen en mogen doen.
Als je mishandeld bent, gebruikt en misbruikt, dan gaat dat nooit meer weg. Zo ook bij Nova. Ze blijft op haar hoede, voorzichtig en op een afstand. Maar vergeleken met hoe ze bij ons kwam, is dat peanuts. Het is vandaag, 6 mei, drie jaar geleden dat wij Nova hebben opgehaald bij haar pleegmoeder Anja. Zij zorgde tijdelijk voor Nova tot er een nieuwe eigenaar was gevonden. De stichting ‘Berners in Not’ in Duitsland had Nova bevrijd, nadat ze 7 en een half jaar in een hokje in een schuur in België had geleefd. Ze was uitgebuit en heeft, ik weet niet hoeveel nestjes gehad. Ze had een ingezakte rug en een beetje wijd uit elkaar staande voorpoten. Ze heeft natuurlijk altijd een dikke buik met puppies te dragen gehad. Tot zij te oud was en waarschijnlijk niet of nauwelijks meer vruchtbaar. Toen wilde de broodfokker haar kwijt. Ze had afgedaan als broedmachine. Een Belgische stichting voor dierenbescherming heeft haar vrijgekocht. De betreffende broodfokker staat slecht bekend. Hij heeft minstens 180 honden van verschillende rassen in een schuur en als je de belastingaangifte bekijkt, heeft hij wel 1800 puppies per jaar met bijbehorende inkomsten.
Via België kwam Nova in Duitsland en daar kreeg ze haar naam. Tot die tijd was ze een nummer. Ze was totaal niet gesocialiseerd. De Duitse stichting heeft als filosofie dat, als je een hond bevrijd, je die niet meer opsluit, ook niet tijdelijk, ook niet in een vriendelijke kennel. Om die reden kwam Nova in een pleeggezin, bij haar pleegmoeder Anja waar ook een andere Berner was. Daar maakte ze voor het eerst kennis met de buitenlucht, met gras, met een woonkamer, met fietsen en auto’s en wat al niet meer. Eten uit een bak deed ze niet, dat vond ze eng. Dus op een placemat op de vloer. Slapen in een mand, o nee zeker niet, dan maar een matje op de vloer.
Wij gingen Nova halen in Aschaffenburg bij Frankfurt op 6 mei 2019. Ik had alles gelezen over honden met angst, wat er maar te lezen viel, maar zoals Nova was, toen ik haar ontmoette, daar had ik totaal geen voorstelling van. Ze was bevroren, reageerde niet, maakte geen contact. Dat was haar overlevingsstrategie, dat had zij nodig gehad om te overleven. Als je dan probeert te bedenken wat zij meegemaakt moet hebben, dan gaat dat je voorstellingsvermogen te boven.
Ik kan blijven schrijven over wat we deze drie jaar allemaal met Nova hebben meegemaakt, maar in het kort is het een stap voorwaarts, een terug, twee stappen voorwaarts en weer eentje terug. Inmiddels gaat ze nog steeds stappen voorwaarts en af en toe een kleine stapje terug. Maar onze Nova is een echte Berner geworden en wel op haar eigen aparte manier. Ze is aanhankelijk en altijd bij ons in de buurt. Liggen de andere twee ’s avonds graag op de gang, Nova ligt altijd bij ons voor de bank op de grond. Wil ze iets dan duwt ze met haar snuit tegen onze benen of ze begint heel hard te blaffen. Doseren kan ze niet, dus dan gaat het met veel energie en kracht. Als Nova geen zin heeft om te lopen, loopt ze niet. Je merkt wel dat het trauma van haar heel diep zit en dat het nooit meer weg gaat. Maar ze gaat tegenwoordig wel naar mensen toe, en als je dan geen aandacht aan haar besteed zal ze je uitgebreid besnuffelen. Maar wil je haar aaien, dan is ze weg.
Ja Nova, zij is ons zo dierbaar. Drie jaar is dit kleine wondertje in ons leven. Ze is dan ook al aardig op leeftijd en hopelijk zal ze in juli 11 jaar worden. Ik durf te zeggen dat ik denk dat Nova elke dag weer geniet van haar vrijheid en dat ze er mag zijn zoals ze is. Lieve Nova, we houden van jou. Heel veel!!